Mongolië en de reis naar China

Na twee dagen in Ulaanbaatar doorgebracht te hebben, zijn we het platteland in gegaan. 's Morgens om 11 uur zijn we, samen met een duitser uit ons hostel, John, met de bus naar Kharkhorin gegaan. Kharkhorin is een klein stadje midden in Mongolië. De busreis duurde ongeveer 7 uur en onderweg was niks te zien, alleen maar bergen, gras/steppe landschap, soms een tent van Nomaden en kuddes schapen, koeien, paarden en zelfs een aantal kamelen. In Kharkhorin verbleven we in Gaya's Guesthouse en toen we aankwamen werden we op het busstation al opgewacht door Gaya. Gaya was een geweldig lieve en zorgzame vrouw, die alles regelde en deed voor de gasten van haar guesthouse. Het eerste wat ze vroeg was of we honger hadden en wat we wilden eten. Ze kookte elke avond voor iedereen en maakte ontbijt voor ons. Het guesthouse lag aan de rand van het stadje, tegen wat heuvels aan, die we die avond beklommen hebben. Vanaf daar hadden we een geweldig uitzicht over het stadje en het landschap. Het guesthouse was een soort camping-idee waar iedereen in een "Ger" sliep, Mongolische tenten die worden gebruikt door Nomadenfamilies. Aangezien het guesthouse niet heel groot was kreeg je al snel dat iedereen samen aan tafel zat te eten en te kletsen, waardoor we veel mensen hebben ontmoet, allemaal backpackers met veel verhalen over hun verschillende reizen. Door Gaya werden er verschillende tours georganiseerd, je kon bijvoorbeeld naar een waterval, verschillende meren, naar een bekende tempel of monument. Dit kon geregeld worden per paard, hikend of met een auto, zoveel dagen als je maar wilde. Helaas waren wij er maar 1 volle dag, dus hebben we ervoor gekozen om met paarden een tour door de bergen te doen, samen met onze duitse vriend John. We werden door Gaya ergens afgezet waar we door een man en zijn twee zoons met de paarden op werden gehaald. Zij waren nomaden en goede vrienden van Gaya. Iedereen kreeg een paard en een "gids" en zo gingen we op pad. We hebben in totaal 4 uur op het paard gezeten, met om ons heen alleen maar geweldige landschappen en hier en daar een nomadenfamilie met hun kuddes dieren. Ook hadden we aan het begin van onze tocht een stop bij "huisje" van de gids en zijn zoons. Daar stond hun kudde paarden en was de vrouw al lunch voor ons aan het maken. Ze konden allemaal geen woord engels, maar wat een super lieve mensen. En het eten was erg lekker! Ze had voor ons groentepannekoeken gemaakt, wat meer smaakte als een loempia en een soort brood met kruiden erin. Erg leuk om te zien. Verder hebben we vooral op het paard gezeten, genoten van het uitzicht en met de twee zoons nog het spelletje "wie het beste dierengeluiden na kan doen" gedaan, erg leuk. :) uiteindelijk kwamen we met broze, pijnlijke billen en spieren weer terug bij het guesthouse. De volgende dag zijn we om 10 uur 's morgens weer met de bus vertrokken richting Ulaanbaatar. Hier verbleven we nog één nacht in een klein knus hostel, waar ook veel backpackers zaten en waar we de volgende dag bij het ontbijt (dat vers voor ons gemaakt werd) Darren ontmoette, een Canadees die in Nederland woont. Ook zaten er in het hostel twee Belgen die twee paarden hadden gekocht, waarmee ze drie weken door Mongolië gingen trekken, om ze vervolgens weer te verkopen. Super cool. Met z'n Darren hebben we deze dag door de stad gewandeld en geluncht. We hadden weinig meer te doen, maar moesten wachten totdat we om 17.20 de trein konden pakken richting.......Chinaaaa! Wat erg leuk was, was dat we overal "bekenden" tegenkwamen. We kwamen een stelletje tegen die we twee dagen eerder in Kharkhorin hadden ontmoet en Darren kwam twee mensen tegen die hij twee weken eerder had ontmoet, deze zaten die avond weer bij ons in de trein richting Beijing. Dat is het leuke aan Ulaanbaatar en Mongolië: er komen gigantisch veel backpackers om daar rond te trekken en uiteindelijk komt iedereen in Ulaanbaatar terecht, omdat het de enige grote stad is in het land. Zo lijkt de wereld opeens erg klein :). Mongolië is zeker een land om nog een keer terug te gaan en rond te trekken, we hebben veel te weinig van het land kunnen zien! En wat een prachtig land, en fijne mensen. Maar, op naar china dus! We zijn om 17.20 de trein ingestapt richting Zaminn-Uud, die gelukkig net zo comfortabel was als de Russische treinen. 's Morgens om 7 uur kwamen we aan in Zamin-uud (nog steeds Mongolië). Het was de bedoeling dat we vanaf hier een taxi of busje pakte om te grens over te gaan. Dat was gelukkig niet zo heel moeilijk. Voor het treinstation stond de parkeerplaats helemaal vol met bussen, taxi's, jeeps en schreeuwende chauffeurs die het spelletje "wie het eerst zoveel mogelijk toeristen in z'n auto heeft" speelden. Wij werden al snel aangesproken door een Mongolische mevrouw die ons de grens over wilde brengen voor 50 Yuan per persoon, dat was prima. Na 2 minuten rijden stopte ze langs de weg waar tientallen jeeps in een rij stonden te wachten, we moesten uitstappen zei ze en ze bracht ons naar een van de jeeps waar een andere vrouw in zat die geen woord engels kon. We mochten in de jeep gaan zitten en moesten een uur wachten tot de grens open ging. Voordat onze taxichauffeur weer vertrok vond ze dat ze nog taxigeld verdiende, oeps, vergeten van tevoren te zeggen.. Ja, leuk geprobeerd mevrouw. Gelukkig zag ze al snel dat we er niet intrapte en liet ze ons achter bij de nieuwe chauffeur. Na lang wachten begon de lange rij van jeeps in beweging te komen en kwamen we stukje bij beetje dichter bij de grens. Toen we even stil stonden kwamen er twee Mongolische vrouwtjes, één duwde opeens een mobieltje tegen mijn oor, waarin ik iemand in gebrekkig engels uiteindelijk hoorde zeggen dat we de chauffeur moesten betalen. Later kwamen er nog twee mensen bij ons in de jeep, lekker proppen met onze backpacks en zo kwamen we uiteindelijk bij de douane, waar we door die twee mensen mee naar binnen werden genomen en ze hielpen ons met het vinden van de weg. Zo hadden we eerst bagage en paspoort controles om mongolie uit te komen, propten we onszelf weer in de jeep en na een stukje niemandsland weer dezelfde controles om uiteindelijk China in te kunnen. Wat een rare ervaring was dat.. Je snapt maar amper wat er gebeurt, je verstaat niemand, je doet maar wat er van je gevraagd wordt en volgt de menigte. Alsof je op een lopende band staat, en opeens ben je in China. We wisten niet hoe, maar we waren er! We werden op het treinstation van een klein stadje Erlian afgezet en we moesten tickets zien te regelen naar de stad Jining. Treinen gingen er helaas niet, dus gingen we zonder wifi en zonder engels sprekende mensen, op zoek naar het busstation. Dat was nog niet zo makkelijk. Na Rusland en Mongolië waren we nét een beetje gewend geraakt aan het cyrillische alfabet en de taal die ze daar gebruiken, we konden zelfs een paar woorden Russisch en dan heb je opeens het Chinese alfabet.. Geen touw aan vast te knopen. Dus we gingen op pad in de brandende zon en vroegen aan willekeurige mensen naar "busstation?". We werden drie verschillende kanten opgestuurd, maar uiteindelijk hebben we het voor elkaar gekregen en kwamen we weer wat backpackers uit Ulaanbaatar tegeb die ons naar de ticketoffice konden wijzen. Daar waren echter alleen tickets naar Beijing, maar wij wilden naar Jining, dus werden we weer door een Chinese mar meegenomen naar Chinese vrouw die ons hielp met het regelen van tickets. Pff.. Het was ons gelukt. We zaten eindelijk in de bus, de goede kant op! 4 uur moesten We in de bus zitten en kwamen we aan in Jining, vanaf daar zouden we de trein pakken naar Beijing. Maar eerst moesten we ons van 18.00 tot 23.30 nog zien te vermaken. Als toerist met backpacks rondlopen in Jining was echt bizar. Alsof ze nog nooit toeristen hadden gezien, we waren ook de enige daar. We werden overal aangestaard, nagekeken en mensen riepen heel blij "hello!" en "welcome to china!" en wanneer je heel blij hallo terug zei vonden ze dat blijkbaar enorm grappig. We zijn op zoek gegaan naar een eettentje, maar konden maar weinig vinden wat er vertrouwelijk en hygiënisch uitzag. Nergens stond er in het engels wat voor eten ze hadden en de plaatjes zagen er niet zo lekker uit. Uiteindelijk zijn we bij een fastfood restaurant uitgekomen dat Dico's heette, en hebben we maar wat uitgekozen. Ook hier wisten we niet wat we kregen. Ik had uiteindelijk een kipburger waar een muffe, zoete smaak aan zat en ben halverwege maar aan de friet gegaan.. Er zal vast veel lekker eten te krijgen zijn, maar moet je wel weten waar je naar moet zoeken.. En dat wisten we niet zonder wifi :( toen we de fastfoodtent uitliepen werden we nog uitgezwaaid door een groep scholieren en lagen ze helemaal dubbel toen we terugzwaaiden. Toen zijn we maar naar het treinstation gegaan. Om 12 uur 's nachts namen we de trein en om 7 uur 's morgens kwamen we dan eindelijk aan in Beijing!